کد مطلب:276379 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:118
غربت آن حضرت
بدان كه غربت دو معنی دارد:
1 - دوری از خاندان و وطن و شهر و دیار.
2 - كمی یاران و اعوان.
و آن حضرت - كه جانم فدایش باد - به هر دو معنی غریب است. پس ای بندگان خدا! یاری اش نمایید، ای بندگان خدا! او را كمك كنید.
و مطالبی كه در عزلت آن حضرت علیه السلام آوردیم بر معنی نخستین غربت نیز دلالت می كند و آنچه در حدیث امام جوادعلیه السلام گذشت كه فرمود: هرگاه این تعداد یعنی سیصد و سیزده نفر از اهل اخلاص برایش جمع شدند، خداوند امر او را ظاهر می سازد... بر معنی دوم غربت دلالت می كند. پس ای انسان خردمند! كمی تأمّل كن و ببین كه چگونه سال ها و قرن ها گذشته و این تعداد برای آن حضرت میسّر و جمع نشده است كه این قویترین شاهد بر غربت اوست.
[ صفحه 212]
و دلیل دیگر بر این معنی روایتی است كه در بحار از غیبت شیخ طوسی نقل شده این كه: نفس زكیّه جوانی است از آل محمدعلیهم السلام، نامش محمّد بن الحسن كه بی جرم و گناه كشته می شود و چون او را بكشند نه در آسمان عذرخواهی خواهند داشت و نه در زمین یاوری. در آن هنگام خداوند قائم آل محمدعلیهم السلام را با گروهی برمی انگیزد كه در نظر مردم از سرمه نرم ترند. وقتی خروج نمایند مردم به حال آن ها گریه كنند، چون می پندارند كه ایشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد، ولی خداوند مشارق و مغارب زمین را برای آنان می گشاید، بدانید كه آن ها مؤمنان حقیقی هستند. آگاه باشید! كه بهترین جهادها در آخر الزمان خواهد بود. [1] .
می گویم: تشبیه یاران آن حضرت به سرمه، به خاطر كمی آن هاست و دلیل بر آن این است كه فرمود: می پندارند كه ایشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد. و نیز دلیل و مؤیّد این معنی روایتی است كه در بحار از امیر المؤمنین علی علیه السلام آمده: اصحاب مهدی علیه السلام جوانان هستند، بزرگسال در میان آن ها نیست مگر همچون سرمه چشم و نمك در غذا - كه كم ترین چیزها در غذا نمك است -. [2] .
و بر هر دو معنی غربت دلالت می كند فرمایش امیر المؤمنین علی علیه السلام در حدیثی كه در كمال الدین روایت شده فرمود: صاحب این امر همان رانده شده فراری یگانه و تنهاست. [3] .
و در همان كتاب از داوود بن كثیر رقّی آمده است كه گفت: از حضرت ابوالحسن موسی بن جعفرعلیهما السلام راجع به صاحب این امر پرسیدم. فرمود: او همان رانده شده یكتای غریب پنهان از خاندانش می باشد كه خونخواه پدرش خواهد بود. [4] .
1 - دوری از خاندان و وطن و شهر و دیار.
2 - كمی یاران و اعوان.
و آن حضرت - كه جانم فدایش باد - به هر دو معنی غریب است. پس ای بندگان خدا! یاری اش نمایید، ای بندگان خدا! او را كمك كنید.
و مطالبی كه در عزلت آن حضرت علیه السلام آوردیم بر معنی نخستین غربت نیز دلالت می كند و آنچه در حدیث امام جوادعلیه السلام گذشت كه فرمود: هرگاه این تعداد یعنی سیصد و سیزده نفر از اهل اخلاص برایش جمع شدند، خداوند امر او را ظاهر می سازد... بر معنی دوم غربت دلالت می كند. پس ای انسان خردمند! كمی تأمّل كن و ببین كه چگونه سال ها و قرن ها گذشته و این تعداد برای آن حضرت میسّر و جمع نشده است كه این قویترین شاهد بر غربت اوست.
[ صفحه 212]
و دلیل دیگر بر این معنی روایتی است كه در بحار از غیبت شیخ طوسی نقل شده این كه: نفس زكیّه جوانی است از آل محمدعلیهم السلام، نامش محمّد بن الحسن كه بی جرم و گناه كشته می شود و چون او را بكشند نه در آسمان عذرخواهی خواهند داشت و نه در زمین یاوری. در آن هنگام خداوند قائم آل محمدعلیهم السلام را با گروهی برمی انگیزد كه در نظر مردم از سرمه نرم ترند. وقتی خروج نمایند مردم به حال آن ها گریه كنند، چون می پندارند كه ایشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد، ولی خداوند مشارق و مغارب زمین را برای آنان می گشاید، بدانید كه آن ها مؤمنان حقیقی هستند. آگاه باشید! كه بهترین جهادها در آخر الزمان خواهد بود. [1] .
می گویم: تشبیه یاران آن حضرت به سرمه، به خاطر كمی آن هاست و دلیل بر آن این است كه فرمود: می پندارند كه ایشان به سرعت به دست دشمنانشان نابود خواهند شد. و نیز دلیل و مؤیّد این معنی روایتی است كه در بحار از امیر المؤمنین علی علیه السلام آمده: اصحاب مهدی علیه السلام جوانان هستند، بزرگسال در میان آن ها نیست مگر همچون سرمه چشم و نمك در غذا - كه كم ترین چیزها در غذا نمك است -. [2] .
و بر هر دو معنی غربت دلالت می كند فرمایش امیر المؤمنین علی علیه السلام در حدیثی كه در كمال الدین روایت شده فرمود: صاحب این امر همان رانده شده فراری یگانه و تنهاست. [3] .
و در همان كتاب از داوود بن كثیر رقّی آمده است كه گفت: از حضرت ابوالحسن موسی بن جعفرعلیهما السلام راجع به صاحب این امر پرسیدم. فرمود: او همان رانده شده یكتای غریب پنهان از خاندانش می باشد كه خونخواه پدرش خواهد بود. [4] .
[1] بحار الانوار: 217:52.
[2] بحار الانوار: 333:52.
[3] كمال الدين: 303:1.
[4] كمال الدين: 361:2.